İşten eve geldiğimde annem de haberleri izlerken ağlıyordu, babam ise çoktan cenazeye katılmaya gitmişti (kendi annesini hatırladığı için o da ağlayarak..)
Annesinin cenazesinde,koskoca devleti yöneten,iyi veya kötü milyonları peşinde sürükleyen,cesur,dağ gibi adam, imam helallik istediği anda hüngür hüngür ağlıyordu..Bir kez daha görünce beynime çakılmış oldu ki , annenle ne yaşarsan yaşa, ona ne kadar kızarsan kız, ne kadar sözünü dinlemesen de, annen sana hep demode gelse de,ne kadar seni hiç bi zaman! anlamasa da…. Her daim Sığınacağın tek liman o..Biliyosun ki ne yaparsan , ama ne yaparsan yap , annen hep orada arkanda bir yerlerde olacak ve her zaman ‘haklı’ olarak..Bu yüzden ki kaç yaşında olursa olsun,kim olursa olsun Anne’nin ölümü herkesde derin izler bırakıyo sanırım.Kendini ,o kadar çok yapayalnız hissettiğin tüm anlara, bi anda pişman olmaya başlıyorsun ve asıl en büyük yalnızlık ve doldurulamaz boşluk hissi şimdi gerçekleşiyor..
P.s: Tenzile Erdoğan bir gün Kasımpaşa'daki komşularından birine gitti ve Hac’da elleriyle zemzem suyuyla yıkadığı kefen kumaşını getirdi.O şirin Karadeniz şivesiyle, "ha şuğu pağa biçiver" diyerek, beyaz kefenlik kumaşını verdi. Komşusu,Tenzile Teyze'nin kefenini onun için biçtiğini söylerken gözleri doluyordu…
''Anne, zannetme ki günler geçti de
Değişti evvelki hissim gitgide!
Bir hırçın çocuğum, değişmez huyum;
Seneler geçse de ben yine buyum!
Senden umuyorum teselli yine!
Bugün şefkatine, muhabbetine
Zanneder misin ki yok ihtiyacım?
Belki eskisinden daha muhtacım'' Orhan Seyfi Orhon
aynı gün başbakanı görünce sulugöz bende dayanamadım o koskoca dev gibi çökmüştü resmen..rabbim anne babalarımızı başımızdan eksik etmesin..amin
YanıtlaSil